امکان سنجي حضور عابر پياده در مسيرهاي محلي با بهره گيري از شاخص ها و معيارهاي کاربري زمين و ايمني ترافيک جهت ايجاد پياده راه هاي مطلوب (نمونه موردي: محله يوسف آباد تهران)

مسيرهاي پياده براي تبديل فضاهاي سکونتگاهي به مکان هاي امن و لذت بخش براي پياده روي اختصاص داده شده اند. امروزه، سياست هاي برنامه ريزي شهري به دنبال تقويت محيط هاي پياده و از بين بردن موانعي است که توانايي انسان را براي پياده روي آسان و ايمن، محدود مي کند. در اين پژوهش با استفاده از روش پژوهش توصيفي- تحليلي، معيارها و شاخص هاي موثر در پتانسيل سنجي راه ها جهت يافتن مسير حرکت پياده، از جمله کاربري زمين، ايمني ترافيکي، بررسي شده است و پس از آن از طريق فرايند تحليل سلسله مراتبي و روش دلفي معيارها و زيرمعيارهاي استخراج شده ارزش گذاري مي شود. اين پژوهش سعي بر آن دارد تا با ارائه چارچوب خاص براي امکان سنجي ايجاد مسيرهاي خاص و مناسب حرکت پياده در ميان مسير هاي موجود و مفروض در جهت بهبود کيفيت فضاهاي شهري گامي نو بردارد. محله يوسف آباد به عنوان مورد مطالعاتي اين پژوهش در جهت ايجاد پياده راه مطلوب با توجه به شاخص ها و معيارهايي چون کاربري زمين و ايمني حرکت ترافيک مورد بررسي قرار مي گيرد و در نهايت با ارزيابي هاي انجام شده مشخص مي شود خيابان اسدآبادي، حد فاصل ميدان اسدآبادي تا ميدان فرهنگ بيش ترين امتياز و بيش ترين پتانسيل جهت حرکت پياده را دارا است و پس از آن خيابان اسدآبادي حد فاصل ميدان فرهنگ تا خيابان پانزدهم در جايگاه دوم قرار گرفته است. در نتيجه با شناسايي معابر داراي پتانسيل جهت حرکت پياده، مساله اصلي پژوهش که جلوگيري از ايجاد مسيرهاي پياده بدون برنامه ريزي علمي و با صرف هزينه بسيار در حالي که از بازدهي و استقبال پاييني برخوردار است مرتفع شده است؛ و مسيرهاي مناسب جهت تردد پياده که مي بايد به آن ها توجه خاص مبذول شود و تسهيلات و امکانات لازم به آن ها تخصيص داده شود، مشخص مي شود.