بررسي تاثير سبک هاي آموزش (مداخله اي، تعاملي، غير مداخله اي) بر ميزان خودکارآمدي دانش آموزان دختر پايه دوم متوسطه در سا ل تحصيلي 91-90

هدف اين پژوهش بررسي تاثير سبک هاي مختلف آموزش (مداخله اي، تعاملي، غير مداخله اي) بر ميزان خودکارآمدي دانش آموزان دختر پايه دوم متوسطه در درس فيزيک 2 است. روش تحقيق نيمه آزمايشي با طرح (پيش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل) است. جامعه آماري متشکل از کليه دانش آموزان دختر سال دوم رشته رياضي فيزيک دوره متوسطه است که تعداد کل آنها 420 نفر است. نمونه آماري اين پژوهش 60 نفر است که با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي از جامعه آماري مورد نظر انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه استاندارد سنجش خودکارآمدي شرر و همکاران است. روايي اين پرسشنامه در پژوهش هاي قبلي در حد قابل قبول گزارش شده بود. در اين پژوهش نيز براي سنجش پايايي از روش آلفاي کرونباخ استفاده شد و ميزان آن 0.78 محاسبه گرديد. روش تجزيه و تحليل آماري در اين پژوهش عبارت است از شاخص هاي آمار توصيفي و آزمون آمار استنباطي تحليل واريانس يک طرفه و آزمون تعقيبيLSD  است. يافته هاي پژوهش نشان دادکه به طور کلي بين ميزان خودکارآمدي دانش آموزان گروه هاي آزمايش و گواه تفاوت معناداري وجود دارد (P=0.002 و 5.441= (56 و F3) و خودکارآمدي دانش آموزان از طريق سبک هاي آموزش تعاملي و مداخله اي افزايش يافته است. به علاوه سبک هاي مختلف آموزش اثرات متفاوتي بر مولفه هاي خودکارآمدي شامل تمرکز بر هدف، تعمق در هدف، انگيزش دروني، توانايي حل مساله و خودارزشيابي دانش آموزان داشته است.