بررسي تحليلي نمود شفافيت و تاکيد بر کاستن از ماده و افزايش فضا در برخي نمونه هاي ارزشمند معماري ايراني

مدرنيته، ظهور تکنولوژي قرن بيست و يکم، غالب شدن زندگي ماشيني در دهه هاي اخير، تجلي معماري اصيلي را که در آن فضاسازي، خلق محيط هاي شفاف و پويا از عناصر اصلي شکل گيري آن بوده است را کمرنگ کرده و گاهي از بين برده است. در اين ميان براي احياء رابطه ميان انسان، معماري و محيط و حل بحران هاي ناشي از گسست اين روابط، به بررسي تداوم مفهوم شفافيت و شفاف سازي در معماري و شهرسازي و ارتباط آن با خلق فضاهاي پويا، زنده و عملکرد گرا مي پردازيم. معماري و شهرسازي ايراني، همواره دغدغه تلاش و تکاپوي خلق فضاي آزاد و زنده، کاستن از جرم و افزايش فضا و سيلان فضايي را در سير تکاملي خود داشته است. در اين پژوهش، با توجه به تاکيد بر مفهوم خلق فضا و افزايش تعاملات فضايي، به احياء و تکامل اصول و نظريه هاي مرتبط با شفافيت معماري و شهرسازي ايراني و اسلامي پرداخته شده است. بدين منظور اين پژوهش با استفاده از مطالعات اسنادي و کتابخانه اي، چهارچوب نظري ارتباط ميان شفافيت و فضاسازي را شکل داده است. در اين راستا با استفاده از روشي کيفي با رويکرد تحليلي توصيفي– پيمايشي بر اساس نمونه هاي برجسته هنر معماري، شاخصه شفافيت مرتبط با معماري و شهرسازي تدوين گرديده است. اين پژوهش نشان مي دهد که با استفاده از مباني پايه شفافيت و تکامل آن و با به کارگيري اين نظريات مي توان گامي درراستاي ساخت و سازهاي پايدار معماري و شهرسازي برداشت.