امروزه، برنامه ريزي و مديريت بحران شهري جايگاه ويژه اي در حوزه مسائل شهري پيدا کرده است. وقوع بحران هاي انساني متعدد در شهرها و کلان شهرهاي دنيا و نياز به برنامه ريزي و مديريت اين گونه بحران ها سبب شده است تا مديران و برنامه ريزان شهري نياز به تحقيق و پژوهش بيشتر در اين زمينه را به خوبي احساس کنند. گاهي، وقوع بحران هاي انساني از قبيل شورش ها و آشوب هاي شهري در شهرها و کلان شهرها و حوادث ثانويه ناشي از آن ها (خسارت به اموال عمومي، ونداليسم و سرقت) در برهه اي، باعث نبود امنيت در شهرها شده است و مديريت آن ها راهکارهايي اساسي را طلب مي کند. مسيرهاي هشت گانه راهپيمايي شهر اصفهان که هر ساله در روزهاي خاصي از سال جمعيت انبوهي را در خود مي پذيرد، ممکن است در معرض هر گونه بحران احتمالي قرار بگيرد. وقوع بحران در اين مسيرها نه تنها خسارت ها و تلفات مالي و جاني فراواني به بار مي آورد، بلکه تجمع جمعيت در اين مسيرها نيز ممکن است باعث کاهش کارايي سازمان هاي متولي بحران در اين مسيرها شود. فرضيه تحقيق اين است که مسيرهاي راهپيمايي شهر اصفهان با توجه به تراکم کاربري ها در معرض آسيب پذيري قرار دارند. مطالعات ميداني، پراکندگي فضايي کاربري ها در نقشه هاي ترسيمي با GIS و محاسبات پژوهشگران حاکي از آسيب پذيري بالاي مسيرهاي پنج، هشت و شش است. در ضمن، هنگام وقوع بحران کارايي سازمان هاي متولي بحران نيز کاهش مي يابد و اين کاهش در مسير اول و سوم بسيار بارزتر است. بنابراين به جاي مسيرهاي با آسيب پذيري بالا مسيرهاي جديد پيشنهاد شده و براي ساير مسيرها نيز در جهت کاهش خسارت ها و تلفات، راهبردهاي مديريتي معرفي شده است.