تحليلي جغرافيايي پيرامون اثرگذاري کالبد مناطق شهري بر ايجاد جرم (نمونه موردي: سکونتگاه هاي غيررسمي مشهد)

احساس امنيت يکي از نيازهاي روحي انسان و از مهم ترين شاخص هاي کيفيت فضا است. رويداد جرايم از نظر مكان، زمان و نحوه شكل گيري هميشه تصادفي نيست، بلكه اغلب تا حدي به ساختار و ويژگي هاي محل جرم بستگي دارد. همانطور که مجازات مجرم و بزهکار يک ضرورت اجتماعي است، پيشگيري از جرم نيز يک الزام بحساب مي آيد. هدف از انجام اين پژوهش بررسي و سنجش نحوه اثرگذاري بافت هاي نامناسب و فرسوده شهر مشهد بر وقوع جرم مي باشد. روش تحقيق در اين مطالعه توصيفي- تحليلي است، که براي گردآوري اطلاعات از روش هاي ميداني و اسنادي كمك گرفته شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد که پهنه هاي مذکور به لحاظ فراواني وقوع بسياري از جرايم به نسبت جمعيت، بالاترين رتبه را در شهر مشهد به خود اختصاص داده اند. مناطق داراي بافت ناکارآمد و حاشيه اي نسبت به کل مشهد، در جرايم سرقت، مواد مخدر و اعتياد رتبه اول را دارند، که اين امر نشان از بالابودن ميزان جرم و بزه در اين مناطق دارد. جرايمي که در پهنه هاي مورد مطالعه به وقوع مي پيوندد، به لحاظ ميزان اهميت و شدت (ميزان مجازات)، نسبت به جرايم رخ داده در ساير مناطق شهر در رتبه بالاتري قرار دارند. همچنين با تقسيم ويژگي هاي اصلي پهنه هاي اسکان غير رسمي در مشهد به سه دسته کالبدي، جمعيتي و اجتماعي و با تکيه بر نظريه هاي ارايه شده درباره انحرافات اجتماعي و رابطه مجرم و مکان، مي توان علل بالا بودن ميزان جرم در اين بافت ها را عوامل کالبدي، جمعيتي و اجتماعي خاص اين پهنه هاي فضايي در شهر مشهد دانست.