تفاوت هاي بين فرهنگي و انتقال منظورشناختي در کنش گفتاري رد کردن در انگليسي و فارسي

تحقيق حاضر تفاوت هاي بين فرهنگي فراواني قواعد معنايي در انجام کنش گفتاري رد کردن درخواست بين فارسي زبانان و انگليسي زبانان را بررسي مي کند. همچنين اين مساله مورد بررسي قرار گرفت که آيا زبان آموزان ايراني که انگليسي را به عنوان زبان دوم ياد مي گيرند راهکارهاي رد کردن در زبان اول خود را به زبان دوم انتقال مي دهند يا نه و آيا رابطه اي بين سطح مهارت آنها و انتقال اين راهکارها وجود دارد. بدين منظور، 66 بومي زبان فارسي و 59 بومي زبان انگليسي از هر دو جنسيت به ترتيب نسخه هاي فارسي و انگليسي از يک پرسشنامه تکميل گفتمان را پر کردند. از آزمون تعين سطح آکسفورد (OPT) براي تشکيل دو گروه 61 نفري از زبان آموزان سطح بالا و 81 نفري از زبان آموزان سطح پائين ايراني استفاده شد. اين دو گروه پرسشنامه انگليسي تکميل گفتمان را تکميل کردند. راهکارهاي رد کردن درخواست که شرکت کنندگان در اين تحقيق از آن استفاده کردند به قواعد معنايي تبديل شدند و سرانجام به سه دسته مستقيم، غيرمستقيم و راهکارهايي که به رد کردن ضميمه مي شوند، طبقه بندي شدند. نتايج تحقيق تفاوت معناداري در کاربرد راهکارهاي مستقيم رد کردن بين انگليسي و فارسي نشان نداد. بر خلاف فارسي زبانان که در کاربرد راهکارهاي غيرمستقيم از انگليسي زبانان پيشي گرفتند، انگليسي زبانان راهکارهاي که به رد کردن ضميمه مي شوند را بيشتر به کار گرفتند. نتايج تحقيق همچنين نشان داد که هر دو گروه زبان آموزان سطح بالا و پائين در به کار گيري رد کردن غيرمستقيم و راهکارهايي که به ردکردن ضميمه منجر مي شوند انتقال منظور شناختي داشتند. البته زبان آموزان سطح پائين بيشتر از زبان آموزان سطح بالا راهکارهاي زبان اول خود را به زبان دوم انتقال مي دهند.