آسيب شناسي ساختار سياسي و اداره سرزميني ايران: ابعاد، زمينه ها و الزامات جابجايي پايتخت سياسي از تهران

توسعه مدرن ملي و محلي در ايران، عموما در فقدان مديريت يکپارچه و پايدار و در مجموعه گسسته اي از آزمون و خطا و مواضع انفعالي و در هم راستايي با محيط بيروني و غفلت از محيط دروني پيگيري شده است. به همين دليل، روند توسعه مدرن در ايران هميشه از نارسائي هاي تاريخي- ساختاري مديريت توسعه رنج برده است. جابجايي پايتخت سياسي کشور نيز از اين آسيب عمومي مديريت توسعه در امان نبوده است. اين پژوهش در پاسخ گويي به اين سووال اساسي انجام پذيرفت که؛ ابعاد، زمينه ها و الزامات تاريخي- ساختاري ملي، منطقه اي و محلي و روندهاي غالب جهاني مربوط به جابجايي پايتخت سياسي کشور از تهران کدامند؟ از اين رو، اين مقاله در صدد اتخاذ موضع موافق يا مخالف در برابر جابجايي پايتخت سياسي کشور از تهران نيست، بلکه بر آن است تا ابعاد، زمينه ها و الزامات مربوط، ارتباط و ضرورت باهم نگري آنها را از منظر يک نظم علمي بين رشته اي و آمايشي (جغرافيا) تبيين نمايد. اين پژوهش با استفاده از روش مطالعات اسنادي- کتابخانه اي در سه محور و با هدف دستيابي به الزامات جهاني شدن، سياست هاي آمايش و تقسيم کار ملي و ويژگي هاي محلي استان و شهر تهران در جابجايي پايتخت سياسي ايران از تهران در مقياس کلان و راهبردي انجام شده است. بر اساس يافته هاي اين پژوهش، جابجايي پايتخت سياسي ايران از تهران مستلزم جامع نگري و کل نگري سيستمي و راهبردي همه ابعاد جغرافيايي و نحوه اداره سرزميني ايران و تهران از يکسو و روندهاي غالب جهاني از سوي ديگر است.