نوسازي فضاهاي عمومي شهري با تاکيد بر ساختار مديريتي (نمونه موردي: کلانشهر تهران: منطقه پنج شهرداري تهران)

فضاهاي عمومي شهري در پي رشد شتابان و بي برنامه شهرها، بويژه در کلانشهرها، ديگر پاسخگوي نيازهاي شهري نيستند و لازم است با ساماندهي و نوسازي اين فضاها نقش از دست رفته را به آنها بازگرداند و راهبردهاي مناسب را براي ايفاي اين نقش در شرايط امروزين جامعه با توجه به اولويت ها بر پايه محدوديت منابع و هزينه ارائه نمود. چراکه فراهم کردن دسترسي بهتر به فضاهاي عمومي شهري، از اختلاف در فرصت ها کاسته و موجب ترويجِ برابري و همبستگي اجتماعي مي گردد. در اين پژوهش به شناخت ويژگي هاي مثبت و منفي حاکم بر فضاهاي عمومي شهري منطقه 5 شهرداري تهران به عنوان نمونه مورد مطالعه، با هدف تحليل و شناسايي مولفه هاي کلان، ميانه و خرد اثرگذار در فعالسازي يا رکود فضاهاي عمومي شهري در راستاي تحقق حوزه عمومي و دستيابي به راهکارهاي ساماندهي و نوسازي اين فضاها درحوزه هاي عملكردي، زيبايي شناختي و زيست محيطي بر پايه امكانات و محدوديت هاي موجود و اولويت بندي اين راهکارها بويژه براي فضاهاي روباز با استفاده از مدل ترکيبي ANP -SWOT و مدل هاي جانبي (مانند مدل هاي Copland و Dematel) اقدام شد. در نهايت مشخص شد فضاهاي مذکور به دليل نقايصي چند ازجمله از منظر مديريتي، نتوانسته اند نقش بايسته خود را به عنوان فضايي براي تعاملات اجتماعي (حوزه عمومي) ايفا نمايند. همچنين مشخص شد با ارائه راهبردها و راهکارهاي پاسخده به نياز شهروندان و اولويت بندي آنها بر اساس محدوديت منابع و هزينه ها، و ترتيب و توالي اجراي آنها مي توان به ساماندهي و نوسازي اين فضاها با تاکيد بر ساختار مديريتي آنها در راستاي دست يافتن به يک فضا عمومي شهري به عنوان يک حوزه عمومي دست يافت.