آسيب شناسي توزيع فضايي قدرت سياسي در کلانشهر تهران با تاکيد بر حکمروايي شهري

اين پژوهش تلاش دارد که توزيع فضايي قدرت در کلان شهر تهران را از منظر حکمروايي شهري مورد آسيب شناسي قرار دهد. از اين رو، تلاش شده است به اين پرسش پاسخ داده شود که از منظر حکمروايي شهري، ساختار و شکل کنوني توزيع فضايي قدرت سياسي چگونه سبب بروز ناکارآمدي در مديريت شهري کلان شهر تهران شده است؟ به منظور پاسخگويي به اين سوال فرضيه زير طرح شده است: به نظر مي رسد از منظر حکمروايي شهري ساختار و شکل کنوني توزيع فضايي قدرت سياسي با توجه به برنامه ريزي و توزيع قدرت از بالا به پايين سبب تکوين ناکارآمدي در توزيع فضايي قدرت سياسي در کلانشهر تهران شده است. اين پژوهش با روشي توصيفي- تحليلي نگاشته شده است. و همچنين به منظور تشريح بهتر وضعيت الگوهاي روابط و پيوندهاي نهادي و اثرگذاري آن ها بر خدمات رساني به شهروندان از منظر حکمروايي شهري، از مدل Swot استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد از يک سو، بيشتر نهادها و کنشگران دخيل در مديريت کلانشهر تهران دولتي هستند و دايره اختيارات آن ها بسيار گسترده است و همچنين نهادهاي مردم پايه حضور و دخالت محدود و مشروطي در اداره امور شهري دارند و اختيارات آنها در سطح اجرايي و اداري محدود است و بنابراين قدرت سياسي به آنها داده نشده است.