بررسي تطبيقي ساختار و درون مايه لالايي ها فارسي و عربي

لالايي ها نخستين پيمان آهنگين و شاعرانه ميان مادر و کودک است که طيف هاي گوناگون از آرزوها، گلايه ها، و نيايش هاي مادرانه را در خود دارد و سينه به سينه از نسل هاي گذشته به امروز رسيده است. با وجود گذشت زمان اين نوع ادبي تازگي خود را حفظ کرده، به گونه اي که هيچ نوع ادبي ديگر نتوانسته جايگزين آن شود. ويژگي ديگر لالايي اين است که در همه ادبيات ها يافت مي شود و مخصوص ادبيات کشوري خاص نيست، از آن جا که ادبيات تطبيقي ميداني گسترده براي کشف روابط پنهان ميان ادبيات ملل گوناگون است؛ اين مقاله برآن است تا لالايي هاي فارسي و عربي را مورد بررسي تطبيقي قرار دهد و به مهم ترين پيوندهاي ميان لالايي ها در هر دو ادبيات اشاره کند. پژوهش صورت گرفته نشان مي دهد که ايجاد آرامش با تکرار مداوم ريتم هاي خوشايند واگو کردن آرزوها و دردها و رنج هاي مادران، زبان آموزي، اجتماعي کردن کودک و آموزش مفاهيم ارزشي جامعه، از مهم ترين عناصر پيوند بين لالايي ها در ادبيات فارسي و عربي است، هم چنين در هر دوي اين لالايي ها اثر طبيعت به خوبي آشکار است و طبيعت متمايز اين دو سرزمين رنگ و بوي متفاوتي به اين ترانه ها بخشيده و نيز باورهاي ديني مشترک پيوندي ناگسستني ميان آن ها ايجاد کرده است.