تطبيق انديشه تقريب از منظر امام خميني (ره) و آيت اله بروجردي

هدف از پژوهش حاضر، بررسي انديشه «تقريب» در ديدگاه هاي امام خميني (ره) و آيت اله بروجردي است. با توجه به اين که يکي از مقاصد مهم شريعت هاي آسماني و فرامين عقلي، مساله وحدت و اتحاد است و اين مقصد ضرورتي عقلي و شرعي و از عوامل حفظ بقاي اجتماع انساني مي باشد و از طرفي، تفرقه که امروزه به يکي از تاکتيک هاي سياسي قدرت هاي بزرگ در کشورهاي اسلامي تبديل گرديده، باعث شده است تا وحدت و اتحاد سياسي مسلمانان يکي از دغدغه هاي مصلحان بزرگ تاريخ باشد، پژوهش حاضر به بررسي اين سوالات مي پردازد که امام خميني (ره) و آيت اله بروجردي (از جمله احياکنندگان انديشه تقريب) چگونه تقريب بين مذاهب را ارزيابي مي کردند؟ اتحاد سياسي مسلمانان از نظر آنان چگونه محقق مي شود؟ آيا وحدت، رويکردي تاکتيکي است و يا استراتژيکي؟ آثار و نتايج و پيامدهاي اتحاد سياسي جهان اسلام چيست؟ و راه هاي تقويت وحدت کدامند؟ با توجه به هدف و پرسش هاي فوق، اين پژوهش با استفاده از روش تحقيق اسنادي و با استناد به تمام آثار به جا مانده از انديشمندان فوق به بررسي موضوع پرداخته است. نتايج بررسي نشان مي دهد که امام خميني و آيت اله بروجردي طرح راهبردي تحقق وحدت و تقريب را در قالب يک نظريه سياسي و تلقي وحدت به عنوان امري راهبردي و استراتژيک مي نگريستند و در تلاش بودند که طي يک فرايندي، در چند مرحله شامل ايجاد بستر و شرايط مناسب براي تحقق وحدت، فعال شدن نخبگان سياسي و مذهبي به عنوان مجريان وحدت، به کارگيري ابزارهاي لازم را براي حرکت در مسير اتحاد سياسي مسلمانان اعمال نمايند.