مقايسه شاخص نگرش به زندگي در بين جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه با و بدون سابقه سوء مصرف مواد در بيمارستان شهيد رجايي اصفهان

زمينه و هدف: بروز اختلال استرس پس از سانحه در ميان برخي از رزمندگان، از جمله مشکلات جنگ ايران و عراق، بوده است، پژوهش هاي مختلفي نشان داده است اين اختلال، با اختلالات ديگري از جمله سوء مصرف مواد همبودي بالايي دارند و متاسفانه درصدي از جانبازان دوران جنگ نيز گرفتار سوء مصرف مواد مخدر شده اند. پژوهش حاضر به بررسي اثر دسته اي از عوامل روانشناختي فردي بر سوء مصرف مواد اين جانبازان پرداخته است. فرضيه اصلي تحقيق، وجود تفاوت معنادار در شاخص نگرش به زندگي در جانبازان بدون سابقه سوء مصرف در مقايسه با جانبازان با اين سابقه بوده است. بنابراين هدف اين پژوهش نيز مقايسه همين متغيرها در بين دو گروه آزمودني پژوهش بود.
مواد و روش ها: جهت دستيابي به اهداف پژوهش، از بين جانبازان مبتلا به استرس پس از سانحه بستري شده در بيمارستان شهيد رجايي اصفهان در طول  9ماه، تعداد 120 نفر به صورت نمونه گيري در دسترس، انتخاب شدند، از اين تعداد  60نفر با سابقه و  60نفر بدون سابقه سوء مصرف مواد بودند و از نظر برخي ويژگي هاي جمعيت شناختي نيز با يکديگر همتا شده بودند، سپس ميزان نگرش به زندگي آزمودني ها به وسيله پرسشنامه مربوطه سنجيده شد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي (محاسبه ميانگين و انحراف معيار) و براي بررسي فرضيه ها از آمار استنباطي (آزمون T مستقل) استفاده شد.
نتايج: بين ميانگين نمرات شاخص نگرش به زندگي آزمودني هاي بدون سابقه و با سابقه سوء مصرف مواد تفاوت معناداري وجود داشت. همچنين بين دو گروه آزمودني، به لحاظ ميانگين نمرات خرده مقياس چهار چوب، تفاوت معنا داري وجود داشت. بين دو گروه آزمودني ها، به لحاظ نمرات خرده مقياس تکميل، تفاوت معناداري وجود نداشت.
بحث و نتيجه گيري: پرورش نگرش مثبت به زندگي، مي تواند در زمينه پيشگيري از سوء مصرف مواد مخدر در جانبازان و بهبودي سريعتر جانبازان گرفتار اين اختلال، موثر باشد.