مقايسه تاثير بارگذاري فوري اوردنچر فك پايين متكي بر يك ايمپلنت مياني با دو ايمپلنت طرفي بر ميزان موفقيت درمان

سابقه و هدف: با توجه به اهميت موفقيت و هزينه و زمان طولاني استفاده بيشتر از تعداد ايمپلنت، اين تحقيق با هدف مقايسه ميزان شاخص هاي پريودنتال، تحليل استخوان و بقاي ايمپلنت، در بارگذاري فوري اوردنچر فك پايين متكي بر يك ايمپلنت مياني با دو ايمپلنت طرفي در سال 1390 انجام شد.
مواد و روش ها: تحقيق با طراحي كارآزمايي باليني تصادفي روي 20 بيمار بي دندان داراي دنچر كامل كه از گير دست دندان فك پايين خود ناراضي بودند، انجام شد. بيماران به طور تصادفي به 2 گروه تقسيم شدند. در تمام بيماران 3 عدد ايمپلنت (10×3.8 ميلي متر) يكي در ناحيه سمفيز منديبل و دو عدد ديگر نيز در ناحيه طرفي به فاصله 12-10 ميلي متر از ميدلاين قرار داده شد.
در گروه مورد، تنها ايمپلنت مياني تحت بارگذاري فوري قرار گرفت و ايمپلنت هاي طرفي بدون بارگذاري رها شدند. اما در گروه شاهد ايمپلنت هاي طرفي تحت بارگذاري فوري قرار گرفتند و ايمپلنت هاي مياني بدون بارگذاري رها شدند. پس از گذشت 6 ماه اثر درمان روي عواملي چون گيردنچر، ثبات ايمپلنت، تحليل استخواني كرستال، عمق پروبينگ (PPD)، خونريزي حين پروبينگ (BOP) و بقاي ايمپلنت ها در داخل هر گروه با آزمون آماري Pair t.test و بين دو گروه با آزمونT.test ،Mann whitney   fisher ومورد قضاوت آماري قرارگرفتند.
يافته ها: تحقيق روي 20 بيمار و 30 نمونه انجام گرفت پس از 6 ماه پيگيري ميزان گيردنچر، ثبات ايمپلنت، تحليل استخوان كرستال، PPD،BOP  و بقاي ايمپلنت ها در دو گروه تفاوت معني داري نداشت (P<0.2).
نتيجه گيري: به نظر مي رسد بارگذاري فوري اوردنچر منديبل متكي بر يك ايمپلنت مياني مي تواند به عنوان يك جايگزين براي اوردنچر متكي بر دو ايمپلنت طرفي در بيماران با وضعيت اجتماعي اقتصادي پايين بكار رود.