مقايسه دقت روش هاي راديوگرافي معمولي و ديجيتال در تشخيص ضايعات استخواني

سابقه و هدف: تشخيص زودرس ضايعات پري آپيکال مي تواند باعث تسريع شروع درمان و جلوگيري از گسترش بيماري گردد. راديوگرافي هاي معمولي همواره ستون اصلي تشخيص، درمان و پيگيري ضايعات اندودنتيک بوده اند، در عين حال، تصويربرداري ديجيتال در ساليان اخير، محبوبيت بسياري يافته است. هدف از مطالعه حاضر، مقايسه دقت راديوگرافي معمولي و ديجيتال در تشخيص ضايعات مکانيکي ايجاد شده بر روي استخوان فک گاو بود.
مواد و روش ها: در اين تحقيق تجربي - آزمايشگاهي، يک عدد نيم فک پائين گاو مورد استفاده قرار گرفت. پس از مشخص نمودن محل ايجاد ضايعات بر روي استخوان کورتيکال ضايعات مکانيکي توسط فرز روند جراحي 021، در عمق هاي 0.5، 1، 1.5، 2، 2.5، 3، 4 و 5 ميلي متر ايجاد شدند. در نهايت، يک تصوير ديجيتال و يک راديوگرافي معمولي با فيلم E-Speed تهيه و تصاوير بدست آمده توسط 5 نفر مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج با آزمون آماري Mann-U-Whitney مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
يافته ها: طبق نتايج بدست آمده افراد بررسي کننده با استفاده از تصاوير ديجيتال در تشخيص ضايعات ايجادشده موفق تر بودند. نمره تشخيص براي روش معمولي به ترتيب، 1.25±0.98 و براي روش ديجيتال به ترتيب، 1.85±0.53 بود و اين تفاوت از لحاظ آماري معني دار بود (P<0.001).
نتيجه گيري: با توجه به کيفيت بالاي تصاوير ديجيتال و مزاياي آن از قبيل کاهش شدت اشعه و دقت بيشتر آن احتمالا بهتر مي توان استفاده از راديوگرافي ديجيتال را براي تشخيص ضايعات استخواني فک توصيه نمود.