در دوره سلجوقيان به دليل گستردگي قلمرو و تحولاتي که در شيوه کشورداري و روابط دروني مناسبات قدرت بروز کرد، شرايط مناسبي براي تجربه نمودن دوره اي از رشد و تکامل نهادهاي سياسي ـ اجتماعي متناسب با اداره امور محلي شهرهاي آنان بدست آمد. در اين ميان، نقش نخبگان محلي که در امور مديريتي و اجرايي شهرها مشارکت داشتند، مهم بود، از يک سو به عنوان نخبگان محلي؛ چون حلقه هاي وصل کننده جوامع شهري به حکومت سلجوقيان محسوب مي شدند و از سوي ديگر عملکرد آنان به عنوان متصديان مقامات مختلف در شهرها، نشان گر ميزان برخورداري آن جوامع، از امکان اداره کارآمد بود. در اين پژوهش، وظايف و عملکرد منصب رئيس در دوره سلجوقيان با روش توصيفي ـ تحليلي، مورد مطالعه قرار گرفته است. يافته هاي پژوهش مشخص مي کند اهميت يافتن موقعيت رئيس در شهرها نشان گر افزايش نقش نخبگان محلي در اداره امور شهري بود و گرايشات محلي، ديني و مالي صاحب منصب رئيس، پيوستگي وي را به خاندان هاي نخبگان محلي که آنها نيز تمايلات مشابهي داشتند، ناگسستني مي کرد.