با نگاهي به تاريخ ايران چنين استنباط مي شود که شالوده حاکميت در اين سرزمين بر دو رکن اعتقاد و عرف قرار داشته است. صفويان بر اساس اعتقاد مردم به خاندان ايشان به حکومت رسيدند و حدود دويست و پنجاه سال حکومت کردند. اما سقوط صفويان نه تنها به حاکميت آنان پايان داد بلکه قداست آن خاندان را بطور قابل ملاحظه اي بيرنگ کرد. از اينرو، از آن به بعد اساس حاکميت بر عرف قرار گرفت که شامل قدرت و اصالت خاندان مي شد. نادر، بر مبناي قدرت و اقبال مردم به حکومت رسيد و هرگونه مخالفتي را با کشتار مخالفين و تبعيد ايلات سرکوب کرد. اما حکومت نادر زمينه اغواکننده اي را براي جاه طلبي و زيادت خواهي ساير روساي ايلات بوجود آورد. قتل نادر اين فرصت را براي سران ايلات جهت پيگيري اهداف ديرينه شان فراهم کرد. ظهور رقباي متعدد براي دستيابي بسرير قدرت، موجب جنگ ها، قتل عام، غارت، و آوارگي مردم ايران گرديد. پيروزي کريمخان بر رقبايش براي حکمرانان مناطق و روساي ايلات چندان خوشايند نبود و با وجود حکومت شاهرخ در خراسان، بسختي حاکميت کريمخان را پذيرا بودند. حکام و روساي ايلات فارس بخصوص لار، اقتدار کريمخان را در فارس تهديدي جدي براي حاکميت منطقه اي خويش تلقي مي کردند. توسعه طلبي حکام لارستان در هنگام حکومت حاجيخان کالي، برادر نصير خان، به حدي رسيد که در صدد تصرف شيراز برآمد. چون حکومت لارستان و سبعه به محمد نصير خان رسيد، وي تا حد ممکن حاکميت کريمخان را نپذيرفت. اين امر موجب تنش و برخوردهايي خونين بين شيراز و لار شد.