در سال هاي اخير، جمعيت قابل توجه کودکان در ايران، سبب توجه ويژه اي به مساله آموزش و فضاهاي آموزشي کودکان شده است. متاسفانه در ايران، اکثر دبستان ها و مهدکودک ها در فضاهاي فاقد طراحي مناسب و يا در فضاهايي با کاربري غير آموزشي تاسيس مي شوند. هدف از تحقيق حاضر، بررسي برخي از اصول طراحي فضاهاي ويژه کودکان با تاکيد بر بهره گيري از قابليت هاي محيطي موثر بر رفتار کودکان و رويکرد کاهش اختلالات رفتاري در آنان است. جامعه آماري، از نوع در دسترس و شامل کودکان پيش دبستاني سنين 5 تا 7 ساله در يکي از مهدکودک هاي شهر تهران است. روش نمونه گيري از نوع تصادفي ساده است که از طريق آن تعداد 30 کودک انتخاب شده و به 2 گروه 15 نفري آزمايش و گواه تقسيم شدند. روش تحقيق به کار گرفته شده، نيمه آزمايشي و از نوع طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه گواه و آزمايش بود. براي تحليل آماري داده ها از تحليل کواريانس (ANCOVA) استفاده شده است.
بر اساس نتايج به دست آمده، مي توان بيان کرد نورگيري طبيعي و مناسب فضا، ايجاد ارتباط ديداري و شنيداري با محيط خارج از فضاي مهدکودک و پيش دبستاني، همچنين ارتباط با فضاي سبز و باز و انجام بازي هاي گروهي و هدفمند در فضاي باز، بر کاهش نشانگان اختلالات رفتاري در کودکان تاثير دارد. با به کارگيري نتايج حاصل از پژوهش حاضر، مي توان اذعان داشت عوامل کيفي - کالبدي محيط هاي آموزشي، مي تواند بر رفتار کودکان تاثيرگذار باشد.