اين پژوهش که با عنوان «جايگاه اصالت در مرمت بافت» ارائه مي شود با هدف کيفيت بخشيدن به مفهوم مرمت بافت و ارتقا مطلوبيت فضاي بافت هاي تاريخي کشورمان انجام شده است. اين پژوهش سعي در بازآفريني دانش مرتبط با مفاهيم هنر اصيل و بومي مرمت از طريق مقايسه نظريه هاي گوناگون در علوم رفتاري، روان شناسي و مرمت شهري دارد. اين نگاه تاثير دو مولفه حس مکان و حس تعلق، که باعث اصالت بخشيدن به فضاي مرمت شده بافت مي شوند را در فرضيه خود طرح مي کند. اين پژوهش به صورت کيفي و بر مبناي روش فراتحليل که نوعي مرور آثار مکتوب است، نوشته شده است. در کنار اين روش از مدل تطبيقي براي تبيين و مقايسه مفاهيم استفاده شده است. اين روش بر تقابل نظريه هاي مختلف بر اساس يافته هاي پژوهشگران در حوزه هاي مختلف علوم مرتبط با مرمت شهري استوار مي باشد. روايي اين روش بستگي به دقت در جستجوي متون، انتخاب مناسب نظريه ها و استنباط مفاهيم و گزاره هاي تحليل يافته و نتيجه گيري حاصل از تحليل مجدد يافته ها دارد. يافتن مولفه هاي موثر در اصالت بخشي به مفهوم مرمت بافت و همچنين شناخت جايگاه مشخصي براي يافتن اصالت در علوم مختلف و ديدگاه هاي مرتبط با هنر مرمت از جمله سوالاتي است که در اين پژوهش به آن پاسخ داده مي شود. بحث در اين مقاله ماندگار کردن بافت به واسطه کيفي کردن مفهوم مرمت، از طريق القا مفاهيمي همچون شخصيت و کمال بافت و همچنين دانستن جايگاه اصالت و ارزش هاي آن در شکل گيري فرآيند مرمت مي باشد. افزايش و ارتقا حس تعلق و حس مکان در نهايت منجر به افزايش کيفيت زندگي افراد ادراک کننده بافت شده و في نفسه در اصالت بخشيدن به فضا در حوزه روان شناسي گشتالت موثر خواهد بود و تاثير کيفي آن باعث ارتقا ادراک زيبايي بافت مي شود. اميد است با ارائه اين مقاله بتوان ضرورت شناخت جايگاه اصالت در مرمت بافت هاي قديم خود را بازشناسي نمود.