بررسي تاثير ملاقات برنامه ريزي شده بر شاخص هاي فيزيولوژيک بيماران بستري در بخش مراقبت ويژه قلبي

مقدمه و هدف: ملاقات يکي از نيازهاي اساسي بيماران و خانواده هايشان در مدت زمان بستري است. از آنجائيکه سيستم بهداشت و درمان به سمت الگوي بيمار محوري حرکت مي کند، ملاقات از بيمار در بخش مراقبت هاي ويژه را به موضوعي مورد علاقه و قابل بحث در اين بخش ها تبديل کرده است. لذا تحقيق حاضر به بررسي تاثير ملاقات برنامه ريزي شده بر شاخص هاي قلبي در بيماران بستري در بخش مراقبت قلبي پرداخته است.
روش کار: اين پژوهش يک مطالعه نيمه تجربي است. 60 بيمار مبتلا به سکته قلبي به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و بطور تصادفي به 2 گروه آزمون و کنترل تقسيم شدند. در گروه آزمون، از بيمار درخواست مي شد که نام کساني که با آنها احساس راحتي بيشتري دارد و تمايل به حضور آنان در زمان ملاقات دارد؛ را بيان کند. و ملاقات کنندگان در مورد رعايت آداب صحيح ملاقات آموزش مي ديدند. داده ها توسط پرسشنامه و چک ليست هاي مربوط به شاخص هاي فيزيولوژيک قبل، حين و بعد از ملاقات گردآوري و تجزيه و تحليل داده ها با نرم افزار SPSS18 انجام شد.
نتايج: بين ميانگين فشارخون سيستوليک (P=0.058)، دياستوليک (P=0.057)، تعداد ضربان قلب (P=0.271)، تعداد تنفس (P=0.056) و اشباع اکسيژن خون شرياني (P=0.199) با استفاده از آزمون آناليز واريانس با اندازه گيري هاي مکرر در قبل، حين و بعد از ملاقات برنامه ريزي شده در گروه آزمون از لحاظ آماري تفاوت معني داري ديده نشد. ولي در گروه کنترل غير از اشباع اکسيژن خون شرياني (P=0.317) در بقيه موارد اين تفاوت ها معني دار بود (P<0.05).
نتيجه نهايي: ملاقات برنامه ريزي شده براي حضور خانواده و دوستان بر بالين بيمار تغييرات مهمي در شاخص هاي قلبي عروقي از لحاظ باليني ايجاد نمي کند. بنابراين طبق اين مطالعه، دليلي براي محدوديت ملاقات در بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه وجود ندارد.