خودشناسي اخلاقي پرستاران بيمارستان هاي آموزشي شهر زاهدان

امروزه با افزايش روزافزون دانش پرستاري، توجه به مسائل اخلاقي در حيطه کار پرستاري نيز از اهميت خاصي برخوردار شده است. پرستاران نيازمند توانايي بازشناسي معضلات اخلاقي و تصميم گيري مناسب هستند و اين مستلزم اينست که حداقل استانداردهاي اخلاقي انساني و ديني داشته باشند. شواهدي وجود دارد که خودشناسي اخلاقي يکي از عوامل موثر بر تصميم گيري اخلاقي در محيط بالين است. با توجه به کمبود مطالعه در زمينه خودشناسي اخلاقي و نقش پررنگ اين متغير در تصميم گيري اخلاقي بر آن شديم که به اين مطالعه بپردازيم. اين پژوهش يک مطالعه توصيفي مقطعي مي باشد که با هدف بررسي ميزان خودشناسي اخلاقي پرستاران شاغل در دو بيمارستان آموزشي وابسته به دانشگاه علوم پزشکي شهر زاهدان انجام شد. محيط پژوهش دو بيمارستان امام علي (ع) و تامين اجتماعي شهر زاهدان بودند. جمع آوري اطلاعات با استفاده از پرسشنامه خودشناسي اخلاقي چانگ (1965 م.) انجام شد. آناليز اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS 17 انجام شد. در اين مطالعه از 200 نفر شرکت کننده 188 حاضر به همکاري شدند و 12 نمونه ريزش داشتيم. در اين مطالعه درجه خودشناسي اخلاقي در پرستاران با متوسط نمره3.52  از پنج بود. بين ويژگي هاي دموگرافيک و خودشناسي اخلاقي ارتباط معني داري مشاهده نشد (p>0.05). نتايج اين بررسي نشان داد که خودشناسي اخلاقي پرستاران در سطح نسبتا بالايي مي باشد، اما تا حد ايده آل فاصله دارد. به همين دليل نظام آموزش و خدمات پرستاري مي بايست به دنبال راه هايي براي افزايش خودشناسي اخلاقي و متعاقب آن ديگر عوامل موثر در تصميم گيري محيط هاي اخلاقي در بالين را داشته باشد.