ديدگاه و تجربيات دانشجويان پرستاري از رازداري: رويکرد کيفي

جوهره عملکرد باليني پرستاري تامين آسودگي و سلامتي بيماران است که از طريق توجه به نيازهاي جسمي، روحي و معنوي آن ها فراهم مي شود. پرستاري و ارائه مراقبت در ارتباط با انسان هاست و رعايت اخلاق مراقبت به معني احترام به شان انسان است و اصولا مراقبت از انسان ها عملي اخلاقي است.
در اين پژوهش کيفي در سال 1389 تجربه 20 دانشجو پرستاري درباره «رازداري» بررسي شدند. نمونه گيري مبتني بر هدف و با حداکثر تنوع بود. از مصاحبه هاي نيمه ساختار يافته تا رسيدن به اشباع داده ها استفاده گرديد. از آنان خواسته شد تجربيات خود را درباره رازداري در محيط باليني (بيمار، همتايان و پرسنل) مطرح نمايند. مصاحبه ها ضبط، دست نويس، کدگذاري و طبقه بندي و مطابق رويکرد تحليل محتوا آناليز شدند.
مضمون برگرفته شده از اين بخش «کانال ارتباطي موثر» است که با مفاهيم فرعي «رساندن خبر به پرسنل کليدي»، «ارجاع دادن به متخصص و مشاور»، «طبيعي جلوه دادن مساله» تبيين مي شود. در خصوص رازداري در ارتباط با همکلاسي و پرسنل مفهوم ظهور يافته «پوشاندن خطا» بود. دانشجويان در مواجهه با «خطاهاي» همکلاسي و پرسنل آن را به عنوان يک راز مي دانستند لذا آن ها را پوشيده نگه مي داشتند.
دانشجويان در اين پژوهش به نقش پرستار به عنوان رازدار بيمار در بالين پي برده بودند، اما در رابطه با همکلاسي ها و پرسنل خطاهاي باليني را «راز» پنداشته و به دلايلي از قبيل سلب اعتماد همکلاسي و پرسنل و احتمال خطاي خود در آينده از افشاي آن اجتناب مي کردند.