«تمثيل» براي بيان مفاهيم عرفاني و رمزي بسيار کارآمد بوده است و تمثيل حيواني و انساني در ادبيات تعليمي و عرفاني عموميت دارد. جامي در مثنوي هفت اورنگ بيش از ده حکايت از حيوانات آورده است و همچنين از تمثيل هاي نمادين حيواني بهره گرفته و در آن ها حيوانات را با شخصيت بخشي و انسان انگاري به عرصه آموزش اخلاقي و عرفاني وارد مي نمايد. از ريشه اساطيري و توتمي آن ها نيز غافل نبوده و با استفاده از تجربه پيشينيان به حيوانات و به ويژه پرندگان، حياتي معنوي بخشيده است. در اين مقاله عمده تمثيل هاي حيواني در هفت اورنگ معرفي و بررسي شده اند.