به نظر برخي از محققان و نقادان شبه قاره، در ميان انواع ادبي منظوم اردو، «مرثيه» يک نوع ادبي به شمار مي رود که از مرثيه عربي و حتي فارسي مستقل است. در حقيقت، نوحه خواندن در سوگواري کسي که از دنيا رفته، در بين تمام ملت ها، وجود داشته و دارد؛ و البته بر اساس تفاوت هاي فرهنگي ملت ها ابراز اين تاثرات نيز متفاوت است. در ادبيات فارسي و اردو، مرثيه شهداي کربلا به دليل تقدس ديني شکل خاصي به خود گرفته است. مرثيه سرايان اردوزبان، به ويژه شاعران پرآوازه اي چون مير انيس و ميرزا دبير، در پيشرفت آن تلاش زيادي کردند؛ به طوري که بيش تر محققان و منتقدان اردوزبان به اهميت ادبي مرثيه هاي آن ها معترف اند. اجزائي که آنان به مرثيه افزودند، علاوه بر القاي غم و رنج، به دليل داشتن حالت هاي ديالوگي و نمايش نامه اي، خواننده و شنونده را به خود جلب مي نمايد. افزودن بخش هاي جديد و اجزاي متنوع، چون «بين»، «شهادت»، «رزم» و غيره در قالب ترکيب بند مسدس، گونه اي ادبي را پديد آورد که فقط شاعران بلندمرتبه توانستند در اين حوزه آثاري باارزش پديد آورند. بررسي ابتکارات و اقدامات شاعراني از اين دست، چگونگي و اهميت مرثيه در زبان اردو را مشخص مي سازد.