بازنمائي نقش زنان در سينما (سياست گذاري هاي فرهنگي در سينماي قبل و پس از انقلاب اسلامي)

بررسي رابطه فرهنگ، ارزش، اخلاق و هنر که از دل زندگي روزمره برخاسته است در عصر زندگي مدرن با چالش جدي مواجه شده است. سينما به عنوان ابزاري منحصر به فرد براي بيان و سامان بخشي مسايل زندگي علاقه رهايي بخش و انتقادي خود را در راستاي کشف قواعد اخلاقي ايجاد نموده و بر آنست که از زندگي ابهام زدايي و با انتقاد به زباني هنري آنها را بازنمايي کند. با مقايسه فيلم هاي سينمايي قبل و بعد از انقلاب اسلامي درمي يابيم كه مضامين و محتواي اصلي بيشتر فيلم هاي بعد از اين تاريخ در ارتباط با موضوعات زنان متفاوت گرديده است. سوالي كه اين پژوهش درصدد پاسخ دادن به آن است اين است كه با توجه به تضاد در سياستگذاري ها و برنامه ريزي هاي فرهنگي در دو دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامي حضور زن، در سينماي اين دو دوره داراي چه تفاوت هايي در مضامين و محتوا بوده است. چهارچوب نظري مورد استفاده در اين مقاله نظريه انتقادي در جامعه شناسي هنر است. اين نظريه مبتني بر فرضيه بازتاب است كه هنر را آيينه جامعه و منعكس كننده ويژگي هاي آن مي داند. روش تحقيق اسنادي و توصيفي است. فرضيه پژوهش اين است که "تفاوت معناداري بين بازنمايي زن در سينماي قبل و بعد از انقلاب اسلامي در مضامين و محتوا وجود دارد". مطالعات نشان داده كه بازنمايي زن در دو دوره مورد بررسي تغييرات و تحولات چشمگيري داشته است. و اين تغييرات در موارد مختلفي چون: ميزان حضور زنان در فيلم ها، كيفيت مشاغل، نوع پوشش، مهارت هاي فردي، مضامين ديالوگ ها، ميزان تحصيلات، اعتقادات، زبان، مكانيسم حل مشكلات شخصي و خانوادگي و غيره بوده است. نتيجه كلي اينكه تغيير در سياست گذاري هاي فرهنگي در سينماي ايران باعث شكل گيري گونه متفاوتي از بازنمايي زن در فيلم هاي پس از انقلاب اسلامي شده است.