ديدگاه حكيم سنايي و مولانا در باره زن به عنوان عالي ترين جلوه وحدت با حق را، ميتوان تعالي بخش جايگاه زن در فرهنگ رايج عصر حاضر دانست. اين دو شاعر و عارف برجسته ايراني با بيان ويژگي هايي خاص در زنان سرآمد و شايسته، آن بزرگواران را به عنوان الگو و سرمشق براي تمامي انسان ها معرفي كرده و تحقق اين موقعيت را براي هر انساني كه خود را در اين مسير و مجرا قرار دهد ميسر دانسته اند. سنايي و مولوي زنان را در جايگاه انسان كامل و واسطه ميان حق و خلق ستوده و بدين طريق پرده از بسياري رموز عرفاني برداشتهاند. ايشان زن را عاليترين مظهر جمال و عشق الهي و نيز جامعترين تجلي گاه اسما و صفات الهي و داراي صفت خالقيت و جامعيت معرفي نموده و شهود تمام و كمال حق را در آينه وجود زن بيان نموده اند.