پس از عهد مشروطه با توجه به تحولاتي که در ممالک پيشرفته و جامعه ايراني صورت گرفته بود، زنان نيز به عرصه روابط اجتماعي وارد شدند و ارزش هاي انساني و اجتماعي خود را درک کردند و هويت خويش را با نوشته هايشان به تصوير کشيدند. ايشان براي شکسته شدن قفل اسارت زن ايراني و رسيدن به برابري حقوق زنان و مردان، بر حضور زنان در عرصه هاي گوناگون اجتماعي و فرهنگي تاکيد مي کردند. در اين راستا، بانوان شاعر، با ابزار شعر راجع به وضعيت زنان در جامعه ايران داد سخن دادند و ضمن ريشه يابي علل تنزل زن در جامعه، به بانوان معاصر خويش راه حل ها و راهکارهايي را جهت احراز هويت و منزلت اصلي خود پيشنهاد دادند. از ميان بانوان سخنور، ژاله قائم مقامي، پروين اعتصامي و سيمين بهبهاني در باب زن و مسائل بانوان، نظرات ژرفتري دارند و بيشتر به آن پرداخته اند؛ بنابراين در اين مقاله ابعاد اين موضوع را با تکيه بر اشعار سه شاعر مزبور، مورد بررسي قرار مي گيرد.