هدف پژوهش حاضر مقايسه احساس تنهايي، سلامت رواني و خودکارآمدي سالمندان ساکن خانواده با سالمندان سراي سالمندان شهر اردبيل بود. روش پژوهش انتخاب شده در اين تحقيق از نوع مقطعي - مقايسه اي بود. جامعه آماري اين پژوهش را کليه زنان و مردان سالمند ساکن سراي سالمندان و کليه زنان و مردان سالمند ساکن در خانواده هاي شهر اردبيل در سال 1389 تشکيل مي دادند. نمونه اين پژوهش 150 نفر (75 سالمند ساکن خانه سالمندان و 75 سالمند ساکن در خانواده) بود که به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده هاي پژوهش از پرسشنامه احساس تنهايي دهشيري و همکاران، پرسشنامه سلامت روان گلدبرگ و هيلر و پرسشنامه خودکارآمدي شرر و آدامز استفاده شده است. داده هاي پژوهش به وسيله تجزيه و تحليل واريانس چند متغييري مورد بررسي قرار گرفت. يافته هاي پژوهش نشان داد که بين سالمندان ساکن خانه سالمندان و سالمندان ساکن در خانواده ها از نظر احساس تنهايي، سلامت رواني و خودکارآمدي تفاوت معني داري وجود دارد (p<0.01). نتايج پژوهش نشان داد که زندگي با ساير اعضاي خانواده بر سلامت جسماني و رواني سالمندان تاثير مثبت دارد. بنابراين با توجه به موقعيت رواني - فرهنگي سالمندان در ايران، بهترين مکان براي برآورده شدن نيازهاي روانشناختي آنان خانواده است.