عياري يکي از آيين هاي طبقه عوام در ايران با سابقه اي بسيار کهن بود. برخي پيروان اين آيين تحت تاثير زاهدان و عابدان مذاهب و اديان مختلف از جمله اسلام قرارگرفتند و اين آيين را تبديل به آيين فتوت يا «جوانمردي» کردند. تصوف نيز که از قرن سوم و چهارم در ايران به تدريج رواج يافت، بر آيين جوانمردي اثر گذاشت و از آن تاثير هم پذيرفت. به نظر مي رسد که ابوالحسن خرقاني از جمله پيروان آيين جوانمردي بود که با تصوف آشنا شد و بعدها صوفيان وي را کاملا صوفي دانستند. در اين مقاله سعي نويسنده آن است که با معرفي اجمالي جوانمردي و با توجه به تلقي خرقاني از آن بر اساس گفتارهاي او در آثار منسوب به وي و نيز گزارش برخي منابع صوفيه، نسبت و ارتباط ابوالحسن خرقاني با اين آيين بررسي شود. در نهايت در پي آن است تا دريابد که آيا خرقاني را بايد عارفي در سلک جوانمردان دانست يا عارفي از جرگه اهل تصوف.