رابطه ابرازگري هيجاني و خودکارآمدي با فرسودگي شغلي در کارمندان شهرداري

مقدمه: فرسودگي شغلي از جمله عوارض مربوط به کار است که اين سندرم زمينه ساز آسيب هاي فيزيکي و رواني شده و ممکن است موجب کاهش علاقه به انجام کار و در نتيجه افت کارآيي گردد. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه ابرازگري هيجاني و خودکارآمدي با فرسودگي شغلي انجام شده است.
روش بررسي: اين پژوهش به روش مقطعي در سال 1390، بر روي 200 نفر از کارمندان شهرداري شهرستان شهريار که به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شده بودند انجام گرفت. براي جمع آوري اطلاعات از سه پرسشنامه فرسودگي شغلي Maslach، پرسشنامه ابرازگري هيجاني(1990) Emmons & King  و پرسشنامه خودکارآمدي عمومي (1982) Schere استفاده شد. داده ها پس از جمع آوري با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون، تحليل رگرسيون چندگانه و توسط نرم افزار SPSS15 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: يافته ها نشان داد بين ابرازگري هيجاني و مسخ شخصيت همبستگي منفي و معني دار وجود دارد (P<0.05)، اما همبستگي بين ابرازگري هيجاني و کفايت شخصي مثبت و معنادار بود (P<0.05). خودکارآمدي با خستگي هيجاني و مسخ شخصيت رابطه منفي و معنادار داشت (P<0.01)، اما رابطه کفايت شخصي و خودکارآمدي مثبت و معنادار بود (P<0.01). بين جنسيت و مسخ شخصيت نيز يک همبستگي مثبت و معنادار وجود داشت (P<0.05) وليکن رابطه جنسيت و احساس موفقيت فردي منفي و معني دار بود (P<0.05). همچنين بين سن و موفقيت فردي رابطه مثبت و معني دار به دست آمد (P<0.01).
نتيجه گيري: نتايج نشان مي دهد متغيرهاي ابرازگري هيجاني و خودکارآمدي، پيش بين هاي خوبي براي فرسودگي شغلي هستند.