تاثير سطوح آبياري و تاريخ کاشت بر عملکرد و بازدهي مصرف آب چاي ترش (.Hibiscus sabdariffa L)

امروزه تغيير الگوي كاشت به سمت گياهان مقاوم به كم آبي به عنوان راهكاري براي مقابله با خشكي مطرح شده است. به منظور مطالعه اثر سطوح آبياري و تاريخ کاشت بر عملکرد و بازدهي مصرف آب چاي ترش (Hibiscus sabdariffa L.)، آزمايشي در سال زراعي 1389-1388 در مزرعه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي دانشگاه آزاد اسلامي واحد بيرجند انجام شد. مقادير آبياري در سه سطح (100، 60 و 20 درصد تبخير و تعرق گياه مرجع) به عنوان کرت هاي اصلي و تاريخ هاي مختلف کاشت در سه سطح (20 ارديبهشت، 10 خرداد و 30 خرداد) به عنوان کرت هاي فرعي در نظر گرفته شدند. آزمايش در قالب طرح کرت هاي خرد شده به صورت بلوک هاي کامل تصادفي با 3 تکرار انجام شد. نتايج آزمايش نشان داد که سطوح مختلف آبياري و تاريخ کاشت اثر معني داري بر تعداد گل در مترمربع، وزن تر و خشک گل، عملکرد زيست توده کل و بازدهي مصرف آب (گل و زيست توده) داشت. بيشترين تعداد گل در مترمربع (62.42)، وزن تر گل (62.50 گرم در مترمربع)، وزن خشک گل (10.30 گرم در مترمربع)، عملکرد زيست توده کل (150.3 گرم در مترمربع)، بازدهي مصرف آب گل (0.024 گرم بر ليتر آب مصرفي) و بازدهي مصرف آب زيست توده (0.532 گرم بر ليتر آب مصرفي) مربوط به تاريخ کاشت اول (20 ارديبهشت) بود. همچنين بيشترين تعداد گل در مترمربع (55.88)، وزن تر گل (72.40 گرم در مترمربع)، وزن خشک گل (11.46 گرم در مترمربع)، عملکرد زيست توده کل (142.5 گرم در مترمربع)، بازدهي مصرف آب گل (0.042 گرم بر ليتر آب مصرفي) و بازدهي مصرف آب زيست توده (0.897 گرم بر ليتر آب مصرفي) مربوط به سطح آبياري 20% تبخير و تعرق گياه مرجع بود. سطوح آبياري و تاريخ کاشت اثر معني داري بر شاخص برداشت گل در بوته نداشت. اثر متقابل آبياري و تاريخ کاشت بر وزن تر و خشک گل، عملکرد زيست توده کل و بازدهي مصرف آب (گل و بيوماس) معني دار شد. بيشترين مقادير اين صفات مربوط به تيمار تاريخ کاشت 20 ارديبهشت و سطح آبياري 20% تبخير و تجمع گياه مرجع بود. به طور کلي با توجه به بروز سرماي زودرس پاييزه و طولاني بودن دوره رشد چاي ترش، کشت اين گياه در اقليم بيرجند توصيه نمي شود. در عين حال نتايج اين آزمايش نشان داد که نياز آبي اين گياه کم است.