انساني كه همواره طعمه مصائب است نمي تواند بدون اميد به زندگيش ادامه دهد؛ و اميد داشتن يعني: انتظار كشيدن.
از آغاز خلقت، آدمي همواره چشم به راه يك مرد منجي بوده است. در جوامع پدر سالار اين مرد برحسب فرهنگ هاي مختلف، سوشيانت، بودا، مسيح و مهدي ناميده مي شود. اين مرد كه منتظرش هستند يك پيام خواهد آورد، پيامي كه در اضطراب و نگراني ازلي روح، تنها نشانه دائمي حامل اميد است.
در غرب، هنگامي كه هنوز انسان ماشين را نيافريده بود واقعا در انتظار كسي بود، اما در عصر جنگ ها و تسخير فضا منتظر چيست؟ بكت يكي از متفكراني است كه اين سوال را مطرح كرده است.
ما از خلال تحليل و بررسي نمايشنامه معروف بكت، چشم به راه گودو، خواسته ايم نشان دهيم كه اين خود انتظار است كه موضوع تئاترش شده است. فردسان هايش، انسانيتشان را در اين كشش به سوي چيزي كه از آنها مرداني كامل مي سازد تحقق بخشيده اند. نمايشنامه به اين ترتيب تمثيلي از زندگي انسان مدرن در برابر دنيايي است كه در آن ديگر نمي تواند بر روي تكيه گاه هاي سنتي زندگيش تكيه كند.