بررسي موارد خشونت نسبت به پرستاران در بخش هاي اورژانس بيمارستان هاي وابسته به دانشگاه هاي علوم پزشکي شهر تهران

زمينه و هدف: خشونت عليه کارکنان در محل کار مساله اي جهاني است. پرستاران بخش اورژانس به دليل ماهيت کاري و مواجهه با بيماران و بار کاري زياد در معرض انواع خشونت قرار مي گيرند. هدف از اين پژوهش تعيين ميزان خشونت نسبت به پرستاران در بخش هاي اورژانس بيمارستان هاي وابسته به دانشگاه هاي علوم پزشکي شهر تهران در سال 1388بود.
مواد و روش ها: اين پژوهش از نوع توصيفي مي باشد. نمونه پژوهش شامل 100 پرستار شاغل در بخش اورژانس بيمارستان هاي وابسته به دانشگاه هاي علوم پزشکي تهران بودند که به روش در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده گرديد. جهت تعيين روایي پرسشنامه از روش روایي محتوا و صوري استفاده گرديد و پايايي آن با استفاده از روش همساني دروني (آلفا کرونباخ) و آزمون مجدد سنجيده شد که ميزان آن به ترتيب 0.93 و 0.89 به دست آمد. جهت تجزيه و تحليل يافته ها از نرم افزار آماري اس پي اس اس نسخه 16 و آمار توصيفي و استنباطي استفاده گرديد.
يافته ها: نتايج نشان داد که بيشترين ميزان خشونت اعمال شده عليه پرستاران در اين پژوهش به ترتيب شامل خشونت کلامي (87 درصد)، خشونت غيرکلامي (70 درصد) و خشونت فيزيکي (28 درصد) مي باشد. هر سه اين خشونت ها بيشتر توسط همراهان بيمار انجام شده است (75.7 درصد). بيشترين نوع خشونت کلامي از نوع فرياد کشيدن (84 درصد)، در خشونت غيرکلامي نگاه توهين و تهديدآميز (64 درصد) و مشت کوبيدن روي ميز (64 درصد) و در خشونت فيزيکي پرتاب اشيا (33 درصد) بود. بيشترين زمان انجام انواع خشونت شيفت شب، روزهاي تعطيل و هنگام پذيرش بيمار بوده است. بيشترين علل ايجاد خشونت (77 درصد) عدم کنترل رفت و آمد همراهان به بخش اورژانس بوده است. آزمون آماري کاي دو همبستگي معني داري بين خشونت فيزيکي و شيفت شب نشان داد (P<0.001) و بين جنسيت مونث پرستار و خشونت فيزيکي نيز با استفاده از آزمون آماري کاي دو همبستگي معني داري به دست آمد (P<0.005).
نتيجه گيري: پرستاران بخش اورژانس به طور معمول هر هفته خشونت را تجربه مي کنند. از اين رو انجام اقداماتي براي پيشگيري و کاهش موارد خشونت در بخش اورژانس امري ضروري مي باشد که بايستي مسوولين توجه بيشتري در اين زمينه داشته باشند.