بهره وري و تاثير آن بر بقاي بنگاه هاي جديدالورود صنايع توليدي ايران

اگرچه بهره وري موضوعي است که از ديرباز در ادبيات اقتصادي مطرح بوده، اما تنها در سال هاي اخير در اقتصاد ايران بصورت چشمگير مورد توجه جدي قرار گرفته و شايد بتوان برنامه چهارم توسعه را نقطه عطفي براي توجه به اين موضوع قلمداد نمود. چراکه در نظر بود تا در اين برنامه يک سوم رشد اقتصادي از قبل رشد بهره وري تامين گردد. با اين نگاه، انتظار بر آن است که بتوان تاثير بهره وري و رشد آن را بر عملکرد هر اقتصاد يا بنگاه هاي فعال در آن مشاهده نمود و از اين رو، اين مقاله با هدف اصلي بررسي تاثير بهره وري کل و بهره وري نيروي کار بنگاه هاي جديدالورود صنايع توليدي ايران بر احتمال بقاي آن ها طراحي شده است. داده هاي اين پژوهش را داده هاي بنگاه هاي جديدالورود صنايع توليدي جمع آوري شده توسط مرکز آمار ايران در سال هاي 1379، 1380 و 1381 تشکيل داده است. با پيگيري بنگاه هاي مذکور و تفکيک آنها به دو دسته بنگاه هاي باقي مانده و خارج شده تاثير بهره وري بر احتمال بقاي آنها با استفاده از مدل مخاطره کاکس مورد بررسي قرار گرفته است. برخلاف انتظار نتايج اين پژوهش نشان دهنده آن است که بهره وري کل تاثير مثبت و معناداري بر احتمال بقاي اين بنگاه ها نشان نمي دهد. اين در حالي است که افزايش بهره وري نيروي کار باعث گرديده تا احتمال بقاي بنگاه هاي جديدالورود بصورت معنا داري افزايش يابد. اين يافته به معناي آن است که بهره وري نيروي کارکه مي توان آنرا نمودي از سرمايه نيروي انساني هر بنگاه نيز تلقي نمود از اهميت دوچنداني براي حيات يک ينگاه اقتصادي به ويژه در سال هاي نخستين ورود به فعاليت (دوران نوزادي) برخوردار است.