هنجاريابي مقياس آمادگي يادگيري خودراهبري در دانشجويان رشته پرستاري و مامايي

زمينه و هدف: مقياس آمادگي يادگيري خودراهبري فيشر و همکاران يک ابزار خودسنجي است که شامل 52 گويه مي باشد. هدف پژوهش حاضر، هنجاريابي مقياس آمادگي يادگيري خودراهبر در دانشجويان پرستاري بود.
روش کار: جامعه آماري اين پژوهش کليه دانشجويان دانشکده پرستاري و مامايي بودند. از اين ميان با استفاده از نمونه گيري طبقه اي نسبتي (بر حسب جنسيت)، نمونه اي به حجم 224 نفر (27 درصد مرد و 73 درصد زن) انتخاب شد. ابزار مورد استفاده مقياس آمادگي يادگيري خودراهبري بود. روش پژوهش، توصيفي از نوع مطالعات روان سنجي بود. به منظور احراز روايي پرسشنامه از روايي محتوايي و روايي سازه (تحليل عاملي اکتشافي)، و براي احراز پايايي از روش ضريب همساني دروني (آلفاي ﮐﺭﻭﻧﺑﺎﺥ) استفاده شد.
يافته ها: ميانگين و انحراف معيار نمره خودراهبري براي کل دانشجويان به ترتيب برابر 176.99 و 25.41 بود. از پرسشنامه خودراهبري 3 عامل، خودمديريتي، رغبت براي يادگيري، و خودکنترلي استخراج شد که 34.5 درصد کل واريانس را تبيين کرد. آلفاي کرانباخ براي کل پرسشنامه و عامل هاي مذکور به ترتيب 0.92، 0.88، 0.82، 0.79 به دست آمد. در کل مقياس خودراهبري يادگيري بين دانشجويان دختر و پسر تفاوت معني داري وجود نداشت. همچنين در مقايسه عامل هاي خودراهبري، بين دختران و پسران تفاوت معني داري وجود نداشت.
نتيجه گيري: نتايج نشان داد که مقياس آمادگي براي خودراهبري در يادگيري Fisher و همکاران، از روايي و پايايي لازم براي شناسايي قابليت هاي يادگيري خودراهبر برخوردار مي باشد.