مقايسه مدل هاي WEAP و MIKE BASIN در تخصيص منابع آب (مطالعه موردي: رودخانه تالوار)

کمبود منابع آب در دسترس از يک سو و از سوي ديگر افزايش مداوم تقاضاي آب، موجب بر هم خوردن تعادل در سيستم هاي عرضه - تقاضاي منابع آب شده است. بنابراين برنامه ريزي براي تخصيص کارآمد منابع آب اهميت بسياري پيدا کرده است. در سال هاي اخير مدل ها و ابزارهاي متعددي به منظور شبيه سازي مسايل تخصيص آب توسعه يافته است. از مدل هاي مطرح در اين خصوص، مدل هاي MIKE BASIN و WEAP مي باشند که ارزيابي توانايي آنها هدف اين پژوهش را رقم مي زند. در اين پژوهش ابتدا قابليت ها و امکانات مدل سازي دو مدل بررسي گرديد و سپس با تعريف دو مثال، مدل ها در زمينه تخصص اولويت محور و همچنين بر اساس بهره برداري مخزن، بررسي و در نهايت بر اساس شاخص اطمينان پذيري، عملکرد و نتايج دو مدل مقايسه و تحليل شدند. علاوه بر مثال هاي فرضي، مدل ها براي بخشي از رودخانه تالوار از سرشاخه هاي رودخانه قزل اوزن نيز اجرا شدند که اين سيستم با 10 گره مصرف (شرب و کشاورزي) و 3 مخزن تعريف گرديد. در زمينه تخصيص اولويت محور و تعريف اولويت ها، هر دو مدل رفتار و عملکرد متفاوتي اعمال مي کنند اما در زمينه قوانين بهره برداري و همچنين شبيه سازي مخزن نتايج دو مدل کاملا يکسان مي باشد. نتايج شاخص اطمينان پذيري نشان مي دهد که در شبيه سازيMIKE BASIN ، با توجه به در دسترس گذاشتن آب بيشتر به گره هاي بالاتر تا حدي با آن چه در واقعيت اتفاق مي افتد انطباق بيشتري دارد، اما در زمينه بهينه سازي و توزيع يکسان کمبودهاي بين گره ها، مدل WEAP بهتر عمل کرده است.