مروري بر سوختگي و درمان آن از ديدگاه طب سنتي ايران

سوختگي، چهارمين علت شايع تروما در سطح جهان است. سوختگي ها عموما به گرمايي، الکتريکي و شيميايي طبقه بندي مي شوند. سوختگي از جنبه هاي مختلف، زندگي فرد مبتلا را تحت تاثير قرار مي دهد. در منابع طب سنتي سوختگي تحت عنوان «سوختگي» و «حرق» مورد بحث قرار گرفته است. سوختگي مرضي اصلي و حاد است که دفعتا و در اثر افزايش حرارت از اسباب خارجي ايجاد مي شود که بنابر شدت و طول زمان تماس با منبع حرارت علايم متفاوت است و مي تواند باعث سوء مزاج، تفرق اتصال، ورم، ايجاد زخم و جراحت و در موارد شديد حتي باعث تغيير شکل و از بين رفتن عضو آسيب ديده گردد. سوختگي در منابع طب سنتي بر اساس عامل ايجاد کننده آن به 7 گروه تقسيم مي شود. علايم اصلي زخم سوختگي شامل قرمزي (حمرت)، تاول (آبله يا نفاط) و درد مي باشد. درمان هاي ارائه شده در طب سنتي شامل درمان هاي موضعي و رژيم هاي غذايي خاص و در بعضي موارد فصد مي باشد. اميد است مطالعه و بررسي آراي حکما در منابع طب سنتي در زمينه اسباب و علايم و درمان هاي سوختگي، راهگشا و پيش زمينه اي براي يافتن شيوه هاي درماني کار آمدتر براي اين معضل جهاني باشد.