کاربرد داروهاي بوييدني در پيش گيري و درمان بيماري از ديدگاه طب سنتي ايران

امروزه «رايحه درماني» به عنوان يک روش گياه درماني، يکي از شاخه هاي طب الترناتيو و مکمل محسوب مي شود. مطالعه تاريخ پزشکي نشان مي دهد که تمدن هاي قديمي توجه زيادي به گياهان معطر داشته و آن ها را به طور گسترده اي در جنبه هاي گوناگون زندگي، از مراسم مذهبي و موميايي کردن مردگان گرفته تا اهداف ارايشي و درماني به کار مي بردند.
بر اساس متون قديمي طب سنتي ايران، ترکيبات معطر هم براي پيش گيري و هم درمان کاربرد فراواني داشته است. اطبا و حکماي بزرگ طب سنتي چون «رازي، ابن سينا، علي بن ربن طبري» و ديگران؛ براي بيماري هاي مختلف برنامه هاي درماني ويژه اي طراحي و اجرا مي کردند که در آن داروهاي معطر بوييدني در کنار ساير انواع درمان ها، جايگاه خاصي داشت و به نمونه هايي از آن اشاره خواهد شد. نمونه اي از تاکيد حکما در استفاده از داروهاي بوييدني سخن «ابن نفيس» در کتاب «الموجز في الطب» است که مي گويد: «بوهاي خوش يکي از درمان هاي عمومي خوب براي اغلب بيماري هاست».
علاوه بر آن روش هاي زيادي براي تهيه داروهاي معطر طبيعي در متون داروسازي سنتي ما، چون «قرابادين کبير، تحفه المومنين و مخزن الادويه» وجود دارد. از اين رو مي توان نتيجه گرفت که در ابداع و پيشرفت رايحه درماني، براي طب سنتي ايران نقشي مهم تر از آن چه که تاکنون فرض شده است، مي توان در نظر گرفت.