بررسي تحولات انقلابي کشورهاي عربي از منظر ليبراليزم، سازه انگاري و نظريه انتقادي روابط بين الملل

از زمان تحولات انقلابي موسوم به «بهار عربي» در کشورهاي منطقه خاورميانه و شمال افريقا که منجر به سقوط حکومت هاي ديکتاتوري در برخي از کشورهاي اين منطقه و ايجاد ناآرامي در برخي ديگر از اين کشورها شده است، ادبيات بسياري در تجزيه و تحليل اين وقايع توليد شده که تقريبا در هيچ يک از اين آثار، اين انقلاب ها از منظر ديدگاه هاي نظري روابط بين الملل مورد بررسي و تحليل قرار نگرفته است. همين خلا پژوهشي انگيزه اصلي نگارش اين مقاله را ايجاد کرد تا از ميان مهم ترين نظريه هاي موجود در روابط بين الملل، نظريه ليبراليزم را از جريان اصلي و نظريه انتقادي و سازه انگاري را از ميان جريان بازانديش گراي اين رشته به دليل توان تحليلي مناسب تري که در تجزيه و تحليل اين وقايع برخوردارند، انتخاب نماييم. در همين راستا در اين مقاله به اين نتيجه خواهيم رسيد، در حالي که با الهام از نظريه ليبراليستي روابط بين الملل اين تحولات انقلاب هايي ليبرال- دموکراتيک و تحت عنوان بيداري ملي معنا مي شود، سازه انگاران از آن به عنوان انقلاب هايي مذهبي تحت عنوان بيداري اسلامي و در نهايت پيروان نظريه انتقادي با الهام از نظريات چپ، اين تحولات را با نام انقلاب هاي اجتماعي تحت عنوان بيداري انساني- اجتماعي و يا طبقاتي معنا مي کنند.