توسل و توحيد در مقارنه ديدگاه علامه طباطبايي و رشيد رضا با محوريت آيه 35 سوره مائده

توحيد اساس باورهاي فرد و هسته مرکزي جهان بيني انسان را تشکيل مي دهد و از اين جهت مهم ترين مولفه در هندسه معرفتي و شخص تلقي مي گردد. بر همين مبنا اولين، مهم ترين و سرلوحه دعوت همه پيام آوران الهي همين بوده است. اين اهميت و حساسيت، موجب شده است تا مباني، مولفه ها و چارچوب چنين اعتقادي در معرض رصد دائمي مکاتب، گروه هاي علمي و فرقه هاي مختلف قرار گرفته است. اينکه چه اعمال و رفتارهايي، انسان موحد را از توحيد به شرک مي برد و چگونه بايد عمل نمود تا توحيد دچار تزلزل نشود. از جمله مسائلي که در اين زمينه داراي حساسيت بوده و بسيار مورد توجه قرار گرفته است، مساله توسل مي باشد، اينکه توسل چه هنگام شرک آلود شده و در چه هياتي با توحيد منافات نداشته بلکه تقويت باورهاي توحيدگرا و خداپرستي است. معناي توحيد و حقيقت آن و چيستي و چگونگي توسل و تبيين مرز اين دو و هماهنگي رفتارهاي توسل گونه با تعاليم قرآني و روايي، مساله اي است که مقاله حاضر با شيوه کتابخانه اي و روشي توصيفي تحليلي با بهره گيري از منابع و ابزار کتابخانه اي به آن پرداخته و به ابهامات و سوالات اساسي و مهمي در اين خصوص پاسخ گفته است.