دلايل گرايش رمان نويسان پسامدرنيته به احياي اساطير

عصر مدرنيسم و به دنبال آن پسامدرنيسم را بايد فرصتي شگفت براي بازگشت به دنياي اسطوره ها و بازشناسي و گاه بازآفريني آنها با تاكيد بر ماهيت زيباشناسانه آنها در عرصه هنر و ادبيات دانست. دلايل اين بازخوانش پويا - بيشتر در قالب رمان هاي جديد- تاكنون به طور همه جانبه واكاوي نشده است. اين جستار مي كوشد دلايل اين بازگشت ژرف كاوانه در برخي آثار هنري و ادبي، به ويژه رمان مدرنيستي و پسامدرنيستي را كشف و بازنمايي كند. بازگشت اسطوره در عصر مدرن، محصول فهم زيباشناسانه انسان مدرن و مبين ظرفيت بينامتني و بيناگفتماني ادبيات داستاني معاصر است. بازنمايي اسطوره ها در دوران پسامدرنيته، هم به دليل ظرفيت هاي ساختاري و روايي خود اسطوره هاست، و هم ناشي از تغيير ذائقه زيباشناختي، بازگشت به معنويت، بازنگري در واقعيت، و پيدايش نهادهاي اجتماعي- انتقادي.