مروري انتقادي بر مهم ترين نظريه هاي تکنولوژي رسانه

نقد و بررسي نظريه هاي مرتبط با تکنولوژي هاي رسانه اي، که در ادبيات فرا ارتباطي حاکم اند، مي تواند درک درستي از ماهيت رسانه هاي مدرن را در اختيار محققان رسانه قرار دهد. از آن جمله رويکرد ابزارگرايي است، که به رغم منسوخ شدن در مطالعات معرفت شناختي رسانه، کماکان در نظريات ارتباطي نمود دارد. جبرگرايي اعم از خودمختاري تکنولوژيک، الزام تکنولوژيک، و تکامل گرايي تکنيکي، و تکنولوژي هاي رسانه اي را علت تمام تغييرات اجتماعي دانستن فقط در حد يک ادعا باقي مانده است، هرچند جبرگراياني نيز وجود دارند که براي تکنولوژي هاي رسانه اي تا اين اندازه اهميت و تاثير قائل نيستند و سهمي هم براي فضاهاي رسانه اي در نظر مي گيرند. ساخت گرايي اجتماعي، به مثابه آخرين نظريه پساجبرگرايي در صدد است که ابهامات و بعضا گزافه گويي هاي مطرح شده از جانب هريک از حاميان ابزارگرايي و جبرگرايي طي قرن اخير را رفع کند، و علاوه بر تصديق تاثيرپذيري جامعه از تکنولوژي، تکنولوژي هاي رسانه اي را نيز برآمده از بستري تاريخي- اجتماعي بداند. در اين مقاله دو پارادايم اصلي حاکم بر مطالعات ارتباطي نقدو بر ساخت گرايي اجتماعي در نقش نظريه جايگزين تاکيد مي شود.