رابطه علي ادراک دلبستگي و آسيب پذيري شخصيت با احساس تنهايي در دوره نوجواني

پژوهش حاضر در قالب يک مدل علي، پيش آيندهاي احساس تنهايي نوجوانان را مورد بررسي قرار داد. در اين مدل ادراک دلبستگي به والدين و هم سالان به عنوان متغيرهاي برون زاد، سبک هاي آسيب زاي شخصيتي بلات، متغير واسطه اي و احساس تنهايي متغير درون زاد بودند. شرکت کنندگان پژوهش 426 دانش آموز دختر (204) و پسر (222) سال سوم دبيرستان هاي شهر شيراز بودند. براي اندازه گيري متغيرهاي پژوهش از فرم کوتاه شده مقياس احساس تنهايي اجتماعي و عاطفي و پرسشنامه هاي دلبستگي به والدين و هم سالان و تجارب افسرده ساز استفاده گرديد. مدل پيشنهادي پژوهش، با استفاده از نرم افزار AMOS مورد تحليل مسير قرار گرفت و براي تعيين معني داري اثرات غيرمستقيم متغيرهاي ميانجي از روش نمونه گيري هاي مکرر «خودراه انداز» استفاده شد. يافته ها حاکي از آن بود که دلبستگي به والدين، هم به طور مستقيم و هم به واسطه عوامل شخصيتي خود انتقادي و وابستگي، پيش بيني کننده منفي و معني دار احساس تنهايي است، اما دلبستگي به هم سالان تنها به طور مستقيم و منفي پيش بيني کننده معني دار احساس تنهايي است. به عبارت ديگر دلبستگي به والدين هم در شکل گيري طرح واره هاي بين فردي و هم طرح واره هاي درون فردي نقش دارد، اما دلبستگي به هم سالان تنها در شکل گيري طرح واره هاي بين فردي سهيم است. نتايج مقايسه نمودار مسير دختران و پسران نشان داد که الگوي طرح واره هاي پژوهش، در مورد پسران نتايج کاملا همخوان با يافته هاي کلي گروه نبود.