در اين مقاله با توجه به نقشي که عطار و باخ در بازآفريني مفاهيم عميق عرفاني در قالب داستاني سمبليک، در ادبيات جهان ايفا کرده اند، سعي شده است تا نوع قرائت آن دو درباره جست و جوي کمال انساني، با بررسي نمادهاي به کار رفته در دو اثر رمزگونه شان، بيان، و شباهت ها و تفاوت هاي آنها در هنگام خوانش وقايع (متن) نشان داده شود. مهم ترين وجه اشتراک عطار و باخ در زمينه گذر از سطوح ظاهري واقعه در رسيدن به حقيقت است، که حاصل نگاه ويژه آن دو در ساحت ديني و فراتر رفتن از ساحت ظاهري عمل است. در اين جستار به صورت تطبيقي به واکاوي نمادهاي مشترک دو اثر و چرايي به کارگيري و چگونگي ادراک آنها خواهيم پرداخت. تصاويري که از همگوني هاي موجود يافته مي شود، با وجود فاصله بسيار زماني دو اثر، مفاهيم يکساني را به مخاطب منتقل مي کند که بر وجود نمادهاي فطري و ذاتي بشر در چارچوب هاي فکري عطار و باخ دلالت دارد.