زمينه و هدف: حضور اعضاي خانواده بيماران در زمان احيا قلبي ريوي به محيط احيا به نگرش کارکنان شاغل در بخش اورژانس وابسته است. کارکنان مراقبتي نگرش هاي متفاوتي در مورد حضور اعضاي خانواده در هنگام احياي قلبي ريوي دارند. پژوهش حاضر با هدف تعيين نگرش پزشكان وپرستاران نسبت به حضور يكي از اعضاي خانواده بيمار در زمان احيا در بخش اورژانس بيمارستان هاي آموزشي وابسته به دانشگاه هاي علوم پزشكي تهران، ايران و شهيد بهشتي در سال 1388 انجام گرديد.
مواد و روش ها: در اين پژوهش توصيفي 120 پرستار به روش سهميه اي و 60 پزشک شاغل در بخش اورژانس بيمارستان هاي آموزشي از طريق سرشماري انتخاب شدند. اطلاعات از طريق پرسش نامه در مدت 2 ماه جمع آوري گرديد. پرسش نامه شامل 2 قسمت، قسمت اول مشخصات فردي نمونه ها (پزشک و پرستار) 13 سوال و سوالات مربوط به نگرش پزشکان و پرستاران شاغل در اورژانس 31 سوال بود. جهت تعيين اعتبار ابزار گردآوري اطلاعات از روش اعتبار محتوا و براي تعيين پايايي ابزار از آزمون مجدد پس از دو هفته انجام شد. (0.78r=) نتايج حاصل با استفاده از نرم افزار اس پي اس اس نسخه 16 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: يافته ها نشان داد که 60 درصد شرکت کنندگان زن، 55 درصد داراي سابقه کاري بين 5-1 سال، 43.90 درصد مجرد، 83.9 درصد در فاصله سني 35-25 سال بودند. 70 درصد پزشکان و 91.7 درصد پرستاران مطالعه قبلي راجع به حضور يکي از اعضا خانواده در زمان احيا داشته و 53.3 درصد پزشکان و 56.7 درصد پرستاران تمايلي براي حضور در زمان احيا قلبي ريوي بيمارشان در زمان احيا نداشتند. در مجموع با انجام آزمون آماري تفاوت معنا داري بين نگرش پزشکان و پرستاران نسبت به حضور يکي از اعضا خانواده در زمان احيا قلبي ريوي در زمان احيا وجود نداشت. 66.2 درصد نسبت به حضور يکي از اعضا خانواده در زمان احيا نظري نداشتند.
نتيجه گيري: يکي از نياز هاي اساسي اعضا خانواده و بيمار حمايت شدن در شرايط بحراني است و يکي از شرايط بحراني براي آنان احيا قلبي ريوي مي باشد. کارکنان درماني امکان فرصت حضور در زمان احيا قلبي ريوي را به يکي از اعضا خانواده بايد پيشنهاد کنند و از اعضا خانواده و بيمار حمايت کنند.