بررسي تاثير بهزيستي رواني بر رضايتمندي زناشويي زنان: مورد مطالعه زنان متاهل نجف آباد و فولادشهر

مساله اساسي اين پژوهش، بررسي رابطه بهزيستي رواني و رضايتمندي زناشويي در بين زنان متاهل دو شهر نجف آباد و فولادشهر است. اين مطالعه مقطعي بر روي 757 نفر زن متاهل (381 نفر ساکن نجف آباد و 376 نفر ساکن فولادشهر) اين دو شهر در استان اصفهان که حداقل 3 سال از مدت ازدواجشان مي گذشت، انجام شده است. يافته ها نشان داد که بين سن و طول مدت ازدواج زنان با ميزان رضايتمندي زناشويي آنان در شهر محل سکونت آنها رابطه معناداري وجود دارد. همچنين ميزان رضايتمندي زناشويي زنان فولادشهري به طور کلي بالاتر بود. در هر دو شهر بين بهزيستي رواني و رضايتمندي زناشويي همبستگي مستقيم وجود داشت؛ به اين معنا که با افزايش بهزيستي رواني ميزان رضايتمندي زناشويي زنان متاهل افزايش مي يابد. همچنين، با افزايش طول مدت ازدواج و تعداد فرزندان از ميزان رضايتمندي زناشويي زنان کاسته مي شود. نتايج حاصل از رگرسيون چندگانه نيز حاکي از آن بود که از يک طرف عواملي چون تعداد فرزندان و ميزان بهزيستي رواني توانستند 35 درصد (R²=0.35) از تغييرات متغير وابسته در نجف آباد را پيش بيني کنند. از طرف ديگر، متغيرهاي سن زن و ميزان بهزيستي رواني 43 درصد (R²=0.43) رضايتمندي زناشويي در ميان زنان فولادشهري را تبيين نمودند. نتايج تعاملي نشان داد که متغيرهايي چون تعداد فرزندان و بهزيستي رواني در اين دو شهر با هم تعاملي نداشتند. همچنين، نتايج نشان داد که متغيرهاي سن و طول مدت ازدواج در اين دو شهر متفاوت به لحاظ بافت قديم و جديد داراي کارکردهاي متفاوتي هستند. نتايج مدل تحليل مسير نيز حاکي از اين است که عوامل سن زن، تحصيلات زن، تعداد فرزندان و بهزيستي رواني توانسته اند 42 درصد از تغييرات متغير وابسته را تبيين کنند.