برنامه ريزي راهبردي گردشگري روستايي با استفاده از ماتريس ارزيابي IFE و EFE (مطالعه موردي: بخش سامان- شهرستان شهرکرد)

رشد و توسعه نواحي روستايي نيازمند برنامه ريزي و اجراي راهبردهاي کارآمد در زمينه هاي مختلف از جمله گردشگري است. پژوهش حاضر با تدوين راهبرد توسعه گردشگري روستايي و به روش تحقيق توصيفي- تحليلي، و از نوع پيمايشي انجام شده است. سه گروه (خانوارهاي روستايي، گردشگران، مسوولان) در انجام اين پژوهش مشارکت داشته اند. بخش سامان داراي 23 روستاست که از 8 روستا با مجموع 2848 خانوار بر اساس پتانسيل ها و جاذبه ها و موقعيت جغرافيايي شان، 150 خانوار به روش نمونه گيري تصادفي ساده به عنوان نمونه آماري جامعه محلي انتخاب شدند. و از جامعه آماري گردشگران نيز بر مبناي برآورد تعداد گردشگران در طول يک هفته (600 نفر)، 60 نفر و از مسوولان به تعداد 20 نفر (تقريبا همه آنها) انتخاب شدند. اين پژوهش در چند مرحله و با تحليل SWOT انجام گرفته و در آن به ارائه راهبرد براي توسعه گردشگري پرداخته شده است. نتايج تحقيق بيانگر آن است که در ماتريس ارزيابي داخلي و خارجيIE ، راهبردهاي تدافعي به عنوان راهبردهاي اجراشدني در بخش سامان مطرح اند، كه از بين آنها بهترين راهبرد WT2 با امتياز 7.36 با نام «زمينه سازي و تشويق مردم به مشاركت در جهت توسعه و تجهيز روستاها از نظر زيرساختارها، تسهيلات و تجهيزات توريستي با حمايت هاي دولتي» انتخاب و معرفي شد.