رويكردهاي نوين در مديريت بحران و كاهش خطرپذيري بلايا

تلاش هاي بشري براي مقابله با حوادث و بلاياي طبيعي در عصر جديد داراي سه مرحله و رويكرد مي باشد. مرحله و رويكرد اول مبتني بر ارايه كمك هاي اضطراري و امداد و نجات هزمان با تاسيس سازمان هاي بين المللي مانند فدراسيون بين المللي جمعيت هاي صليب سرخ و هلال احمر در اوايل قرن بيستم شكل گرفت. اين مرحله تا زمان جنگ جهاني دوم استمرار يافت و از طريق آن كمك هاي امدادي و بشردوستانه به آسيب ديدگان ارايه مي گرديد. مرحله و رويكرد دوم پس از جنگ جهاني دوم و در فضاي غلبه گفتمان هاي علمي و فني و مكاتب رشد و توسعه و رفتارگرايي پس از جنگ در آمريكا، اروپا و سپس سراسر جهان گسترش يافت. بر پايه اين رويكرد براي گريز از آثار مخرب حوادث و بلايا پيشگيري از بروز چنين فجايعي از طريق كاربرد دستاوردهاي علمي و مهندسي در ساخت و توسعه محيط مصنوع انسان مانند ابنيه، راه و شهرسازي در اولويت قرار گرفت. رويكرد علمي و مهندسي در مديريت بحران تا دهه هشتاد ميلادي رويكرد غالب و اساسي به شمار مي رفت و سازمان هاي مسوول بين المللي مانند سازمان ملل متحد آن را به عنوان يك اصل در برنامه هاي خود قرار دادند.