مقايسه اثر بيوايمپلنت استخواني زنوژن و گرانول کلسيم فسفات در التيام نقيصه تجربي ايجاد شده در استخوان فمور خرگوش

بازسازي و ترميم استخوان از دست رفته، خواه ناشي از علل فيزيولوژيک و خواه به سبب عوامل پاتولوژيک يکي از انگيزه هاي جراحان از زمان هاي دور بوده است. خاصيت القاي استخوان سازي استخوان دکلسيفيه شده ناشي از فاکتورهاي رشد موجود در آن است. هدف از انجام اين مطالعه مقايسه هيستوپاتولوژي اثر پيوند استخواني دکلسيفيه خشک شده زنوژن و گرانول کلسيم فسفات در التيام نقيصه ايجاد شده در استخوان فمور خرگوش مي باشد. اين مطالعه تجربي آزمايشگاهي روي 15 سر خرگوش سفيد نيوزلندي انجام شد. خرگوش ها به صورت تصادفي به 3 گروه (تيمارها و شاهد) تقسيم شدند. پس از القاي بيهوشي عمومي با استفاده از مته دندانپزشکي دو سوراخ به قطر 2 ميلي متر در عرض استخوان فمور تا رسيدن به کانال مدولاري ايجاد شد. در گروه شاهد محل نقيصه به صورت خالي رها شد و در گروه دوم استخوان دکلسيفيه شده قرار داده شد و در گروه سوم گرانول کلسيم فسفات در محل نقيصه قرار داده شد. 45 روز پس از جراحي، خرگوش ها آسان کشي شده و مقاطع هيستوپاتولوژيک از محل نقيصه ايجاد شده تهيه و رنگ آميزي هماتوکسيلين - ائوزين انجام گرديد و مورد ارزيابي هيستوپاتولوژي و هيستومورفومتري قرار گرفت. در گروه شاهد محل نقيصه توسط استخوان نابالغ به همراه فضاهايي از مغز استخوان پر شده بود و استخوان سازي ضعيفي در محل نقيصه قابل مشاهده بود. در گروه آزمايش گرانول کلسيم فسفات، مقادير فراواني از ترابکول هاي استخواني جوان شکل گرفته بود که به صورت سازمان يافته به نظر مي رسيد. نتايج ارزيابي هيستومورفومتري نشان داد که گرانول کلسيم فسفات داراي تاثير معني داري در التيام استخوان نسبت به گروه استخوان دکلسيفيه و گروه شاهد مي باشد.