ارزيابي روشهاي زمين آمار در برآورد بارندگي سالانه استان فارس

آگاهي از توزيع زماني و مكاني بارندگي يكي از مهم ترين عوامل در اجراي طرح هاي حفاظت آب و خاك، مهار کردن سيلاب ها و مبارزه با خشكسالي است. نقشه هاي پهنه بندي باران و آگاهي از ميزان تغييرات آن، نقش مهمي را در تهيه طرح هاي حفاظت خاك، جلوگيري از فرسايش و مديريت اراضي يك منطقه ايفا مي كنند. هدف از انجام اين تحقيق، ارزيابي روش هاي زمين آمار در برآورد بارندگي سالانه در استان فارس و پهنه بندي منطقه از نظر اندازه بارندگي مي باشد. در اين تحقيق، پس از جمع آوري آمار بارندگي 92 ايستگاه هواشناسي با طول دوره آماري 20 ساله و با پراكنش مناسب در سطح استان، ميانگين بارندگي سالانه براي كليه ايستگاه ها محاسبه، سپس به منظور تعميم داده هاي نقطه اي به اطلاعات ناحيه اي براي تهيه نقشه همباران، از رو ش هاي مختلف ميان يابي شامل كريجينگ معمولي (OK) و كريجينگ ساده (SK) و روش هاي معين مانند عكس فاصله (IDW)، تابع شعاعي (RBF)، تخمينگر موضعي (LPI) و تخمينگر عام (GPI) استفاده گرديد. نتايج بر اساس معيارهاي R بالاتر و MAE و RMSE پايين تر نشان دادند كه از بين روش هاي مختلف ميانيابي، روش كريجينگ معمولي (OK)، به دليل بالاتر بودن مقدار R و پايين تر بودن مقادير RMSE و R=0.847) MAE، MAE=65.334 و (RMSE=101.533، نسبت به ساير روش هاي ميانيابي ديگر برتري داشته، در نتيجه به عنوان روش مناسب در تهيه نقشه هم باران سالانه در استان فارس انتخاب گرديد. نتايج به دست آمده مويد برتري روش هاي زمين آماري كريجينگ نسبت به روش هاي معين مي باشند. علاوه بر اين، نتايج نشان داد که 45.46% از كل سطح استان داراي بارندگي 300-200 ميلي متر و 0.09% از سطح استان داراي بارندگي 1000-900 ميلي متر بوده كه به ترتيب بيشترين و كمترين سطح را به خود اختصاص مي دهند.