نوشتار حاضر به بررسي يكي از مهمترين موضوعات اجتماعي با عنوان ميزان برخورداري از رفاه اجتماعي در بين شهروندان تهراني مي پردازد، به لحاظ نوع روش تحقيق، نوشتار حاضر از نوع تحقيقات رابطه اي است که در آن به شناسايي روابط و برهمکنش متغيرها بر يکديگر پرداخته مي شود. براي رسيدن به اهداف تحقيق از دو روش اسنادي و ميداني (پيمايشي) استفاده شد. در تدوين چارچوب نظري از نظريات روانشناسان اجتماعي و جامعه شناسان استفاده شد و مجموعه اين نظريه هاي به ما بيان مي کنند که رفاه داراي ابعاد متفاوتي است که اين ابعاد از مسائل فردي و روانشناختي شروع شده و به مسائل کلان سياسي و اقتصادي در حوزه عملکرد مسوولان ختم مي شود. جامعه آماري تحقيق شامل افراد 15 تا 65 سال ساکن شهر تهران است و حجم نمونه آن بر طبق فرمول کوکران 385 نفر است. نتايج نشان مي دهد كه ميزان برخورداري از رفاه در بين 26 درصد از پاسخگويان در حد كم و خيلي كم است و در مقابل در بين 19.7 درصد در سطح بالا و در نهايت در بين 54 درصد از پاسخگويان احساس رفاه اجتماعي در سطح متوسط است. اما عوامل تبيين كننده رفاه بر طبق مدل رگرسيوني نشان مي دهد كه متغيرهاي" اعتماد به كارايي مسوولان (با ضريب 0.24)، دينداري (با ضريب 0.18)، پايگاه اقتصادي و اجتماعي افراد (با ضريب 0.130)، احساس عدالت اجتماعي (با ضريب 0.12)" داراي تاثير مثبت (مستقيم) بر ميزان رفاه اجتماعي در بين افراد هستند، و اما متغيرهاي "احساس بيگانگي اجتماعي (با ضريب 0.38-)، تقدير گرايي (با ضريب 0.15-)" داراي تاثير كاهنده بر ميزان رفاه اجتماعي مي باشند. در مجموع، متغيرهاي مذكور توانسته اند 40 درصد از تغييرات متغير احساس برخورداري از رفاه اجتماعي را تبيين کنند. و به عبارت ديگر، اين نتيجه نشان مي دهد که 40 درصد از ميزان احساس برخورداري از رفاه اجتماعي تابع متغيرهاي مذکور است.